«Το πλάσμα που βλέπουμε στον καθρέφτη θα συνεχίσει τον αγώνα ώσπου να πέσει. Κι αυτό, όχι γιατί είναι φύση ηρωική. Απλώς δεν μπορεί να σκεφτεί καμιά εναλλακτική λύση.»

Κρίστοφερ Ίσεργουντ

«Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα»

Διαβάστε αυτό το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Α. Παπαδόπουλου εδώ.

Ειρωνεία

Σε πρόσφατη ανάρτηση ανέφερα για την ειρωνεία με την οποία μας αντιμετωπίζουν οι ξένοι συνολικά ως χώρα. Ένα σημερινό άρθρο της Καθημερινής μου θύμισε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα ξανά. Ως κράτος δεν ανήκουμε στον σύγχρονο ευρωπαϊκό κανόνα. Θεμέλιο του τελευταίου είναι ο ορθολογισμός και εμείς δε μοιραζόμαστε και πολλά κοινά με αυτόν. Τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη θεμελιώθηκαν έπειτα από μακρόχρονες διαδικασίες και έφτασαν να δημιουργήσουν ένα πλέγμα προστασίας των πολιτών τους και ένα βιοτικό επίπεδο που αποτελεί μέτρο σύγκρισης. Αυτό οι ευρωπαίοι πολίτες το έχουν καλά εμπεδώσει. Αντίθετα εμείς εδώ πέρα θεωρούμε το κράτος ως κάτι ξένο από εμάς και μαγκιά του καθενός που καταφέρνει να το ξεγελάσει. Αυτό βέβαια σε ανεπτυγμένες κοινωνίες ονομάζεται κουτοπονηριά και βλακεία, αλλά εμείς δε χαμπαριάζουμε από τέτοια.

Για να επιστρέφω στο θέμα της ανάρτησης, η Καθημερινή στην ανταπόκρισή της φρόντισε να μετριάσει το άρθρο του Spiegel, το οποίο μας στολίζει κανονικά. Δε σκοπεύω να μεταφράσω ολόκληρο το άρθρο, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Αλλά το πιο ωραίο είχε γραφεί δύο μήνες πριν, πάλι στον Spiegel, όταν ακόμη τα επεισόδια δεν είχαν καταλαγιάσει. Μάλωναν τότε τα δύο αδελφά κεντροδεξιά κόμματα της Γερμανίας, οπότε ο αρχηγός του CSU είχε προειδοποιήσει την Καγκελάριο Μέρκελ να μην του πολυκουνιέται γιατί θα γίνει της Ελλάδας. Περί του λόγου το αληθές διαβάστε εδώ. Και τελειώνοντας, ρίξτε μια ματιά και σε αυτό το άρθρο της Anne Applebaum από το αμερικανικό διαδικτυακό ειδησιογραφικό περιοδικό Slate, του οποίου το τέλος περιγράφει με εξαιρετική διαφάνεια τη θέση μας στον κόσμο:

«If you aren’t sure why you are unemployed,

if you don’t have the political vocabulary to explain what’s wrong with your country’s economy,

and if you don’t have leaders who seem able to fix it,

then perhaps random violence seems a plausible response.»

 

Συνάψεις

Προλογικά:

Το πρώτο απόσπασμα είναι από το βιβλίο της Μιμίκας Κρανάκη Contre-Temps. To βιβλίο το διάβασα πρόσφατα και με συγκίνησε βαθιά η ποιητική ευαισθησία της γραφής της και η ψυχολογική ωριμότητα των χαρακτήρων. Το δεύτερο είναι μία σειρά σχολίων που άφησε η Aphrodite στην ανάρτηση του Νίκου Δήμου με τίτλο Η πρώτη σας γνωριμία και μου είχαν αρέσει πολύ όταν τα διάβασα. Η ίδια μου επέτρεψε πολύ ευγενικά να τα δημοσιεύσω και την ευχαριστώ, ενώ τα έχει ανεβάσει και σε ένα από τα δικά της blog. Καλή ανάγνωση.

Ευχές

Εύχομαι αυτή η χώρα να βρει επιτέλους το θάρρος να κοιτάξει με ειλικρίνεια τις αδυναμίες της, τη δύναμη να τις αντιμετωπίσει, την αποφασιστικότητα που χρειάζεται και την υπομονή, για τη δύσκολη περίοδο που έρχεται. Καλή χρονιά.

«Εμείς έχουμε ιστορία»

Συζητούσα με μια φίλη μου και της εξηγούσα με πόση ειρωνεία μας αντιμετωπίζουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και γιατί έχουν δίκιο – περισσότερα πάνω σ’ αυτό σε επόμενη ανάρτηση – για να εισπράξω την απάντηση πως μας συμπεριφέρονται έτσι γιατί «ζηλεύουν την ιστορία μας». Μου κάνει εντύπωση πώς είναι δυνατόν να επιζεί μία τόσο προφανώς γελοία άποψη. Η απάντηση είναι απλή: γιατί εξυπηρετεί τη διατήρηση της αφασίας μας. Αν κάποιος λαός έχει ή όχι ιστορία δεν του λύνει τα προβλήματα της επιβίωσης και σίγουρα κανείς δεν κερδίζει το σεβασμό επειδή έχει ιστορία και μόνο. Χρειάζεται να έχει παρόν και στην Ελλάδα δεν έχουμε. Και αν έχουμε ιστορία, μόνο να ντρεπόμαστε μας αξίζει όταν συγκρινόμαστε με τους προγόνους. Όπως έλεγε ο Ραφαηλίδης στους Λαούς των Βαλκανίων, το μόνο που σου δίνει το ένδοξο παρελθόν είναι περισσότερες πιθανότητες για δάνεια. Το ότι μας ζηλεύουν για την ιστορία μας ανήκει στην πλειάδα των εθνικών μύθων που χρησιμοποιούμε για να μην αντιμετωπίζουμε κατάματα την πραγματικότητα. Και φαίνεται, έτσι όπως έχει παρεκτραπεί η συζήτηση για τα επεισόδια, θα συνεχίσουμε να ζούμε στην κοσμάρα μας.

Καλά Μιθρούγεννα

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ.

Disclaimer: Το video μου το υπέδειξε ο al3xandr0s

Το χειρότερο βιβλίο που (δεν) διάβασα ποτέ

Αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι στο δρόμο του Θεού (ή των Θεών),

επιτέλους με αυτό το βιβλίο μπορούμε να ξανακοιμηθούμε ήσυχοι τα βράδια. Οι εφιάλτες, η ανησυχία και οι αμφιβολίες που η ανίερη τριάδα των Dawkins, Harris και Hitchens προσπάθησε να ενσταλλάξει στις ψυχές μας συνάντησε τη ρομφαία της. Ο ευσεβής Vox Day με το βιβλίο του «Ο παράλογος άθεος» καταφέρνει τα τελειωτικά χτυπήματα σε αυτούς τους αποστόλους του σατανά, που ντυμένοι τον μανδύα της λογικής και της, φευ, ελεύθερης σκέψης – που όσοι πιστεύουν στον ένα και μοναδικό Θεό (ή Θεούς) γνωρίζουν πως δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα – προσπάθησαν ανεπιτυχώς να προσελκύσουν τους πιο ασθενείς στη σκέψη και ψυχή αδελφούς μας. Αλλά ο Πανάγαθος – ή οι Πανάγαθοι – φρόντισε για το πλήρωμά του και μας έστειλε αυτό το βιβλίο. 

Το πιο καταπληκτικό σε αυτό το βιβλίο είναι η καταγραφή ενός θαύματος που ο ίδιος ο ευσεβής Vox βίωσε και που αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και της αληθείας του θεϊκού λόγου. Αντιγράφω από την σελίδα 256, δυστυχώς εις την αγγλικήν:

Κοινός νους

[Ο Διαφωτισμός] πρόκειται για την ενηλικίωση του ανθρώπου

με την έξοδο από την ανωριμότητα και την είσοδό του στην ωριμότητα,

διαδρομή που συντελείται με την προσωπική και δημόσια ευθύνη του καθενός.

Ιμάνουελ Καντ

Ο κοινός νους δεν απαντάται τόσο κοινώς, όσο κοινώς νομίζεται.

Χαρίλαος Τρικούπης

 

Στην Ελλάδα έχουμε χάσει προ πολλού τη συναίνεση ως προς τις αρχές συγκρότησης ενός σύγχρονου κράτος. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς διάφοροι πολιτικοί αρχηγοί δηλώνουν ανερυθρίαστα διάφορα φαιδρά, που καταργούν το κράτος δικαίου και τις βασικές έννοιες μιας ευνομούμενης πολιτείας. Φαίνεται όμως πως σαν κοινωνία πρέπει ακόμη να συμφωνήσουμε σε ορισμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα αν είναι κάποιος υπεύθυνος για τις πράξεις του ή όχι. Αν επιθυμούμε να εφαρμόζονται οι νόμοι ή όχι. Αν θέλουμε να υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι να επιβλέπουν την εφαρμογή των νόμων ή να τα βρίσκουμε μεταξύ μας, όπως νομίζει ο καθένας καλύτερα. Ή ακόμη βασικότερα, αν επιθυμούμε να υπάρχουν νόμοι ή όχι. Κρίνοντας πάντως από τον ορισμό του Καντ παραπάνω και το υποχρεωτικό επίπεδο διεξαγωγής της συζήτησης, συμπεραίνουμε πως έχουμε κολλήσει ως κοινωνία σε ένα στάδιο προενηλικίωσης πολύ καιρό τώρα. Και εδώ βέβαια έρχεται η κλασική αντίδραση του κάθε ανώριμου ανθρώπου, που η ιδέα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα. Ούτε να μας φτύσουνε δεν αξίζουμε.  

Update: Με αφορμή το κείμενο μου ο Averell κατέγραψε τις σκέψεις του και αναπτύχθηκε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στο blog που διατηρεί με τους αδερφούς του.

Εις μνήμην

 

Έχω ακούσει πολλές βλακείες σχετικά με τα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας. Παρακολούθησα αρκετά τα ξένα κανάλια, αλλά κι αυτά ενέταξαν το όλο σκηνικό στη δεδομένη ιδέα που έχουν για την Ελλάδα. Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: